در سال ۶۱ هجری قمری، در واقعهای که به کربلا معروف شد، حضرت ابوالفضل العباس (ع) به عنوان برادر و علمدار وفادار امام حسین (ع)، نقش بیبدیلی در تاریخ اسلام ایفا کرد. حضرت عباس (ع)، فرزند امیرالمؤمنین علی (ع) و امالبنین، از کودکی با عشق و وفاداری به برادرش حسین (ع) بزرگ شد. او جوانی شجاع، دلیر و با ایمان بود که همه زندگیاش را وقف حمایت از امام حسین (ع) و آرمانهای او کرده بود.
زمانی که امام حسین (ع) تصمیم به قیام علیه ظلم و فساد یزید بن معاویه گرفت، حضرت عباس (ع) بدون تردید به همراه برادرش و یاران وفادارش به سوی کربلا حرکت کرد. روز عاشورا، دهم محرم، روزی سرنوشتساز بود که در آن امام حسین (ع) و یارانش در مقابل سپاه عظیم یزید قرار گرفتند. این روز نه تنها از نظر تعداد نیروها، بلکه از نظر معنویت و ایمان نیز روزی بیهمتا بود.
سپاه یزید، که از آب فرات یاران امام حسین (ع) را محروم کرده بود، شرایط را بسیار دشوار کرده بود. کودکان و زنان در خیمهها از تشنگی به شدت رنج میبردند و صدای عطش آنها قلب هر انسانی را به درد میآورد. در این شرایط بود که حضرت عباس (ع) به عنوان علمدار و پرچمدار سپاه امام حسین (ع) به میدان آمد تا برای تهیه آب برای کودکان و زنان بیپناه، جانفشانی کند.
عباس (ع) با رشادت و شجاعت به سوی فرات رفت و پس از شکستن محاصره دشمن، مشک آب را پر کرد. اما در راه بازگشت، دشمنان به او حمله کردند و او با همهی توان خود به دفاع پرداخت. دستان او که مشک آب را حمل میکرد، هدف تیرهای دشمن قرار گرفت و قطع شد، اما عباس (ع) با دندانهایش مشک را نگه داشت و به راه خود ادامه داد. دشمنان اما این بار به سوی مشک آب تیر انداختند و آن را سوراخ کردند. با وجود این، عباس (ع) تا آخرین لحظه تلاش کرد تا آب را به خیمهها برساند.
عباس (ع) در این راه مبارزهای نابرابر را تحمل کرد و در نهایت به شدت مجروح شد. او با بدنی پارهپاره و چشمانی که از خون دیدش را از دست داده بود، به زمین افتاد. اما حتی در آخرین لحظات زندگیاش، تنها نگرانی او حال امام حسین (ع) و اهل بیت بود. او با صدایی ضعیف از حسین (ع) طلب عفو کرد که نتوانست آب را به کودکان تشنه برساند.
حضرت عباس (ع) در آغوش امام حسین (ع) جان سپرد. امام حسین (ع) با دلی شکسته و چشمانی پر از اشک، برادر عزیزش را به خاک سپرد. شهادت عباس (ع) نه تنها از نظر نظامی بلکه از نظر معنوی ضربهای بزرگ به سپاه امام حسین (ع) بود. او نماد از خود گذشتگی، وفاداری و عشق بیپایان به برادرش و به آرمانهای الهی بود.
واقعه کربلا و شهادت حضرت عباس (ع) در طول تاریخ به عنوان نمادی از فداکاری، ایمان و وفاداری باقی مانده است. او با جانفشانیاش نشان داد که چگونه میتوان در برابر ظلم و ستم ایستاد و تا پای جان از حقیقت و عدالت دفاع کرد. یاد و خاطره او همواره در دلهای عاشقان اهل بیت (ع) زنده خواهد ماند و به عنوان الگویی از وفاداری و ایثار، الهامبخش نسلهای آینده خواهد بود.