در سال دهم هجری، پیامبر اسلام، حضرت محمد (ص)، پس از اتمام حج و بازگشت از مکه به مدینه، در محلی به نام غدیر خم توقف کرد. این مکان در نزدیکی جحفه و در مسیر کاروان‌ها به مدینه قرار داشت. جمعیت بسیاری از مسلمانان از نقاط مختلف جهان اسلامی، به دنبال حج با او بودند.
پیامبر (ص) به یاران خود فرمان داد تا همه‌ی حجاج جمع شوند و منتظر بمانند تا او پیامی مهم را ابلاغ کند. پس از جمع‌آوری همه، پیامبر (ص) بر منبری که از جهاز شتران ساخته شده بود، بالا رفت و خطبه‌ای طولانی ایراد کرد. در این خطبه، او به شرح آیاتی از قرآن پرداخت و به اهمیت وحدت و پیروی از راه حق و هدایت اشاره کرد.
در پایان خطبه، پیامبر (ص) دست حضرت علی (ع) را بلند کرد و به مسلمانان گفت: “مَنْ کُنتُ مَولاهُ فَهذا علیٌّ مَولاهُ” یعنی “هر که من مولای او هستم، این علی مولای اوست”. با این اعلام، پیامبر (ص) به طور آشکار و عمومی علی بن ابی‌طالب (ع) را به عنوان جانشین و وصی خود معرفی کرد.
پس از این اعلام، مسلمانان یکی پس از دیگری با علی (ع) بیعت کردند و او را به عنوان امام و رهبر خود پذیرفتند. این واقعه به عنوان یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین رویدادهای تاریخ اسلام شناخته می‌شود و از آن به عنوان “عید غدیر” یاد می‌شود.
این واقعه نشان از اهمیت و جایگاه ویژه حضرت علی (ع) در اسلام دارد و همواره یادآور اهمیت پیروی از رهبری راستین و الهی در جامعه اسلامی است. مسلمانان هر ساله این روز را جشن می‌گیرند و به یاد می‌آورند که ولایت و رهبری حقیقی تنها از جانب خدا و پیامبر او تعیین می‌شود.
