موسی (ع) یکی از پیامبران بزرگ الهی بود که در قوم بنیاسرائیل مبعوث شد. او از همان کودکی به شکلی معجزهآسا نجات یافت و در کاخ فرعون بزرگ شد. موسی (ع) در دوران جوانی، پس از واقعهای که منجر به قتل یکی از مأموران فرعون شد، از مصر فرار کرد و به مدین رفت. در آنجا با شعیب نبی (ع) ملاقات کرد و پس از ازدواج با یکی از دختران او، سالها به چوپانی پرداخت.
یک روز که موسی (ع) در حال بازگشت به مصر بود، در راه به کوه طور رسید. در آنجا بود که خداوند به او وحی کرد و او را به پیامبری برگزید. خداوند به موسی (ع) دو نشانه معجزهآسا داد: اول، تبدیل عصای او به مار و دوم، درخشندگی دستش پس از قرار دادن در لباس.
موسی (ع) با این نشانهها به مصر بازگشت تا قوم بنیاسرائیل را از ستم فرعون نجات دهد. او به همراه برادرش هارون (ع) به نزد فرعون رفت و او را به پرستش خداوند یکتا دعوت کرد. فرعون اما تکبر ورزید و معجزات موسی (ع) را جادوگری خواند. در یکی از مهمترین وقایع، فرعون تصمیم گرفت تا ساحران را فراخواند تا با موسی (ع) مقابله کنند.
روز موعود فرا رسید و ساحران به فرمان فرعون جمع شدند. موسی (ع) به آنها اجازه داد تا ابتدا جادوی خود را به نمایش بگذارند. ساحران طنابها و عصاهای خود را به زمین انداختند و آنها به شکل مارهایی بزرگ درآمدند که به حرکت درآمدند. اما موسی (ع) با اطمینان عصای خود را به زمین انداخت و عصا به ماری عظیم تبدیل شد که همهی مارهای ساحران را بلعید. این معجزهای آشکار بود که ساحران را به زانو درآورد و آنها به خداوند یکتا ایمان آوردند.
پس از این واقعه، فرعون همچنان سرسختی ورزید و اجازه نداد که بنیاسرائیل از مصر خارج شوند. عذابهای الهی یکی پس از دیگری بر فرعونیان نازل شد تا اینکه نهایتاً فرعون مجبور شد به موسی (ع) و قومش اجازه خروج بدهد. موسی (ع) با بنیاسرائیل از مصر خارج شد و به سوی دریای سرخ حرکت کرد.
در اینجا نیز معجزهای دیگر با عصای موسی (ع) رخ داد. هنگامی که بنیاسرائیل به دریا رسیدند و فرعون با سپاهش از پشت سر به تعقیب آنها آمد، موسی (ع) به فرمان خداوند عصای خود را به دریا زد. دریا شکافته شد و بنیاسرائیل از میان آن گذشتند. هنگامی که فرعون و سپاهش به دنبال آنها وارد دریا شدند، آبها به هم آمدند و همهی آنها غرق شدند.
این وقایع نشان از قدرت الهی و معجزات بینظیر عصای موسی (ع) دارد که بارها و بارها در تاریخ بنیاسرائیل و در برابر فرعون به نمایش گذاشته شد. عصای موسی (ع) نمادی از ایمان و اتکای به خداوند بود و معجزاتی که با آن رخ داد، راهنمایی و نجاتی برای قوم بنیاسرائیل و هشداری برای ستمگران بود.